Od operacji T minęły prawie dwa tygodnie. Wszyscy przyzwyczailiśmy się do ciężkiego, gipsowego opatrunku. Szwy goją się bardzo ładnie, przeszczepy skóry na paluszkach też wyglądają dobrze. Właściciel opatrunku stara się utrzymać jak największą samodzielność. Nie pozostało mi nic innego jak rozpocząć przygotowania do przedszkolnej przygody T.
Tak wiem, że jest jeszcze mały, że mógłby zostać jeszcze w domu ze mną, ale, szczerze mówiąc, brakuje mi już argumentów za odroczeniem przedszkola. T chce tam być, bawić się jak brat - im więcej z dziećmi, tym lepiej. A za kilka tygodni możliwości zabawy na placu zabaw bardzo się skurczą, przyjdzie deszcz, jesienne chłody. Poza tym chodzenie do przedszkola dla Młodego oznacza awans. Bycie przedszkolakiem = bycie starszakiem. Na razie pewnie nie będzie zostawał w przedszkolu na zbyt długo. Muszę też wymyślić sprawne połączenie przedszkola i rehabilitacji z ciocią Beatą. Ale jestem dobrej myśli. Wszystko jakoś się ułoży.
Tylko w domu zrobi się bardzo cicho i spokojnie.....
