Łatwo nie jest

Za nami pierwszy tydzień treningu słuchowego metoda Tomatisa. I lekko nie jest...

Starszak pobudzony przez bodźce dźwiękowe cierpliwość i równowagę emocjonalną traci szybciej jeszcze niż dotąd. Wrzeszczy zdecydowanie głośniej, chęć na rękoczyny opanowuje z trudem. Do tego zamiast w przedszkolu czas po treningu spędza u Babci, więc bajki telewizyjne z pewnością są i to raczej bez wielkiej kontroli, co właściwie ogląda. W nadchodzącym tygodniu trochę to zmienimy. U Babci spędzi wtorek i czwartek. W pozostałe dni będzie w przedszkolu. Zobaczymy jak będzie sobie tam dawał radę.

Młodszy ma okres stawania okoniem i testowania rodzicielskiego autorytetu. Cierpliwość moja jest już na wyczerpaniu. Pocieszam się, że w końcu trochę "wyspokojnieje", ale na razie jest bardzo, bardzo trudny do opanowania. Do tego stale wprowadza rękoczyny, jako ostateczny argument w sporach ze Starszym. Efekt łatwy do przewidzenia: wrzask do potęgi n-tej. Poważnie myślę nad kupnem stoperów do uszu i zapasu melisy do zaparzania. Katar i kaszel opanowaliśmy wreszcie za pomocą standardowej kombinacji wziewów. Efekt pojawił się po dwóch dniach stosowania. Więc sprawcą kataru jest alergia na..... nie wiadomo co. Testów nie zdążyliśmy zrobić, a teraz trzeba odczekać dwa tygodnie bez leków.  

Ja po czterech dniach jeżdżenia po Ursynowie i Ochocie to samochodem, to komunikacją miejską marzę tylko o stacjonarnym weekendzie. Pomarzyć mogę sobie bez przeszkód, niestety tylko pomarzyć. Jutro kolejny trening uwagi słuchowej Starszaka, wizyta laryngologiczna Młodszego, a w niedzielę trzeba będzie wyruszyć gdzieś, gdzie moje dwa wulkany wypuszczą trochę energii. 

Dobre wieści też są. 

Samochód, przytarty przeze mnie przed Wielkanocą, wrócił z warsztatu i od dziś przestał być służbowy. Jest już oficjalnie nasz. Trzeba go tylko przerejestrować, ubezpieczyć i cieszyć się z posiadania używanego, ale nie zajeżdżonego samochodu z pewnego źródła.

Poza tym zaopatrzyłam wreszcie chłopców w nowe, wiosenne buty. Wymagało to ode mnie nie lada cierpliwości i zakończyło się wrzaskami chłopaków na mnie i siebie nawzajem, a potem rykiem Młodszego, ubezwłasnowolnionego (czyli prowadzonego za rączkę przez mamę) po tym jak sam wpakował się na przejście dla pieszych. Chodzenie za rączkę to najgorsza kara, jaka może się mu przytrafić. Do tego w sklepie nasłuchaliśmy się płaczu i wrzasków innych dzieci, więc wróciłam do domu z głową jak dynia. 

Ale nic to. Wrzaskuny śpią, a ja mam czas na spokojny wieczór. W towarzystwie męża i..... wina.